Stuk
leuker dan die meta-film van laatst met Jeremy Irons, waarvan
The Words
van de titel me aanvankelijk alweer ontschoten waren. Dans la Maison is
lichtvoetiger van toon, maar tegelijk geniepig sardonisch. Beide
elementen komen samen in een prima hoofdpersonage: een Youp van 't
Hek-achtige kereltje met konijnentanden. Mislukt als schrijver, nu
literatuurleraar op het het Gustave Flaubert College, zodat hij er elke
dag maar mee wordt geconfronteerd. Een broeierige leerling levert een
perfect Proustiaans eerste opstel in, waarna de leraar een... 8.5 geeft.
('Geen spelfouten in elk geval.') Ondertussen ziet hij het talent wél,
en begint hij de jongen aan te moedigen. Complicerende factor is dat de
opstellen over het rijke en verveelde gezinnetje van een klasgenootje
gaan, en de arme jongen als het ware 'in' dat gezin moet worden geduwd.
Hoe ver ga je om je voyeuristische trekjes te bevredigen? Dat is zo'n
beetje de hoofdvraag van de film. (En vanzelfsprekend vliegen we flink
uit de bocht.) Mogelijke vervolgscenario's en drama's te over, na een
tijdje verschijnt de leraar zelf ook ín het verhaal, en begint de jongen
aan deel twee van zijn mindfuck, waaraan ook de modern kunstzinnige vrouw
van de leraar bijdraagt. Het laatste half uur is totale chaos en bewust
mislukt. 'Je cherche mon fin'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten