Als ik voorzichtig laveer kan
ik misschien staande houden dat ik de langverwachte terugkeer van Whit Stillman geslaagd vind, maar het zal met hangen en wurgen zijn. Aanvankelijk
leek me de film zelfs verschrikkelijk. Rommelige keuzes in editing en
cameravoering, en dan de personages. Irritante wichten. Gekromde tenen
tot en met. Dat laatste is natuurlijk precies de bedoeling, en vanaf een
Tarantino-waardige Zorro-anekdote begon ik er lol van in te zien.
Schrijven kan Stillman nog altijd. Tegelijkertijd is de film bijna te
quotebaar, zodat ik nu niet weet welke witty wisecrack ik aan moet
halen. De personages (er zijn er veel teveel) zijn pedant, maar de film
is dat óók, en soms bijna gemakzuchtig. Wel is het meidengroepje,
dat op de universiteit goede daden probeert te verrichten, een vermakelijk geheel. De dametjes vormen zo een mooie complementaire eenheid onder
leiding van Greta Gerwig. Greta is het enige 'ronde' en 'echte' character van de
film, wat nogal vervreemdend uitpakt. Eén tragisch meisje steekt boven
een massa van meligheid uit. Zo wordt het rare meisje nóg wat raarder.
De jongens zijn oliedom ('I'm not gonna go around checking what color my
eyes are!') of 'playboys/operators', dat laatste althans volgens het Mike
Leigh-meisje. Whit Stillman lijkt zo'n beetje de laatste man waarvan je
een anale grap verwacht, en toch zit ie erin. Moeilijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten