Wéér een Claire Denis-film om door een
ringetje te halen. Haar beste Afrikaanse film, ongetwijfeld. En dat voor
een debuut. De regisseuse groeide zelf op in West-Afrika (in een
koloniaal gezin) en haar ervaringen vinden hun weg in een fijngevoelig
en subtiel verhaal. Afstand, dat lijkt me het cruciale begrip hier. De
blanke Fransen zijn op unheimisch grote afstand van huis, en houden op
de nieuwe locatie dan weer afstand van het échte Kameroen. Koloniseren
is een soort kamperen voor gevorderden, voor mannen vooral. Kerels in
kaki pakjes die zich koning kunnen voelen. De kern van Chocolat wordt
gevormd door de 'vriendschap' tussen het piepjonge alter ego van Claire
Denis én een jonge bediende. (Isaach de Bankolé, meer dan ooit man van
staal.) Dankzij de jeugdigheid van het meisje is er tussen het tweetal
eindelijk wél ongedwongenheid in doen en laten. Géén geforceerde
afstand. Raadseltjes, broodjes mieren (!) en de kleine pleziertjes als
er eindelijk iets gebeurt in de middle of nowhere. Moeilijker gaat het
tussen Isaach en de jonge moeder van het meisje. Erotische spanning,
trots en verveling, ze gaan niet samen. Lont in het kruitvat vormt een
Conradiaans groepje gestrande reizigers. De koffieplanter met zijn
lokale 'huishoudster', de “gek” die waarheid schreeuwt, de zieke piloot
(drank?), ze zijn er allemaal. En iedereen brandt uiteindelijk zijn
vingers, in burnin' Africa. Mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten