De
titel verklapt het al. Dit is onversneden nostalgie van Studio Ghibli.
Inmiddels heb ik er toch heel wat gezien, de schtick is al lang en breed
duidelijk, en toch werkt het weer. Het gepingel op de piano, ecologie,
treinen, en een alledaags nerdy meisje dat gewone gezinsdingetjes
beleefd. Aanvankelijk lijkt het lukraak reminiscen te worden. Het Anne
Frank-achtige meisje (precies een kleuterfoto van mijn moeder) groeit op
in de sixties. Haar zussen zijn ouder en into the Beatles, maar zijzelf
is nog 'ongerept' voor trends en fashion, zoals ze zelf zegt. Op school
bakt ze niets van wiskunde, en droomt ze van een jongen die excelleert
in honkbal. ('Hoewel ik niets van honkbal wist, zag ik dat ie superbe
was'.) Dan komt, een beetje uit het niets, de oudere versie van het
meisje het verhaal in, en begint er in het 'nu' (het jaartal is
onbestemd) een verrassend uitgebreid verhaal, rond een vakantie in de
countryside, en een aanstekelijk verlegen 'organic farmer' met Bulgaarse
folktapes. De basisschoolherinneringen worden flardjes, als een laatste
keer terugkijken voor het boek der jeugd dicht kan. Een paar mooie
voorzichtige dialogen maken het af. Ook het eten van een 'echte' ananas
vergeet je nooit meer, en is heel herkenbaar. Het slotliedje (Een
Japanse 'Some say love is a river...') zet het puntje op de i. (Van
Ghíbli, ofzo.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten