De makers
(schrijver en regisseur) van La Nana regisseerden een jaar later tezamen
dit kleinschaliger werkje. Even humaan, maar op alle fronten minder van
niveau. Het gaat over bejaarden, dus er wordt afgetakeld. Met
Amour en
Eldfjall in gedachten begint het op te vallen dat het altijd de
vróuw is die 'onderuit' gaat, terwijl in werkelijkheid toch eerder het
omgekeerde gebeurd. (Alhoewel, mannen gaan gewoon dood.) Hier woont een
Chileens echtpaar samen met twee katten in een appartementje. De dagelijkse
dingetjes zijn sterk getroffen, zoals het gereutel van een weigerende
pc, waarop de man aan een boek werkt. (Nam me zeer voor hem in, zo oud
en nog altijd die ambities.) De man, die op prins Bernhard lijkt, is
hier verder een flat character. Zorgzaam en achterdochtig, vooral als de
dochter van de vrouw (dus géén dochter van hem) het tweetal komt
opzoeken. Met haar komen we op
La Nana-terrein. Ze is één brok emoties,
in toom gehouden door coke én haar vriendin, zo'n kordaat lesbisch
paardenstaart-type. Hier speelt de huismeid juist dát typetje, trouwens.
In de loop van de dag probeert moeder (als een soort laatste geste) de
dochter tegemoet te komen. Maar die is al te ver heen in haar eeuwige
miskenning-tripje. Pijnlijk, en soms aangrijpend, jammer dat geen der
aanwezigen écht de sterren van de hemel acteert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten