'Give
us a kiss, just one little sip, sip, sip, before you slip, slip, slip
away.' Het Nick Cave Memorial Museum is eigenlijk slechts geopend voor
één bezoeker: Nick Cave. Identificatie verplicht. De man is natuurlijk
altijd een klootzak in interviews geweest, dus zo'n gek idee is zo'n
pseudo docu-film niet. Laat hem dan zélf maar vertellen wat ie wil
vertellen. Gedurende de film zijn de gesprekspartners slechts aangevers.
Het valt op hoe ongemakkelijk iedereen rond de man is. Dieptepunt is
Blixa Bargeld, die alleen maar lijkt te moeten opdraven om nog maar eens
te verklaren dat het echt niet Cave's fout was dat Blixa vertrok. Écht
niet. Ondanks een hilarisch bezoekje aan Cave's privé-archief is dit
aanstellerige egodocument vooral te pruimen als het over anderen gaat.
Een verhaal over een concert van 'Dr.' Nina Simone komt zelfs twee keer
langs. Een Pluk van de Petteflet-achtige anekdote over een man die zijn
torenkamertje magisch wist te transformeren is het meest aandoenlijk.
Die man was tenminste tevreden met zichzelf, in zijn eigen wereld. Nick
Cave wil zijn eigen wereld enerzijds hermetisch gesloten houden, en aan
de andere kant zijn hele omgeving tót zijn beeld transformeren.
Toegegeven, het is 'm hier weer gelukt. Maar als je het rockster-loopje
van de man ziet, dringt zich de vraag op: gaat het masker ooit af?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten