Ver
voordat hij bekend werd van tv zag ik Marc-Marie Huibregts een keer in
een stand up comedy-theatershow. Hij zag eruit als een Brabants moeke,
hij praatte als een Brabants moeke, hij deed als een Brabants moeke. Na afloop was er grote twijfel of
we hier nu een man of een vrouw aan het werk hadden gezien. Een
fenomenale gedaanteverwisseling dus. Een kwartier 'in' Les Garcons, merk
ik pas dat Guillaume zelf óók zijn moeder speelt. Hij kan dat dus ook.
Niet zo vreemd, leren we uit de film. Homo's zijn nóg closer met hun
moeder dan 'gewone' (…) zonen. En homo's kijken ook minstens zo graag
naar vrouwen als 'gewone' (…) mannen... Zou een een pittige, haast
incestueuze komedie kunnen zijn, maar Les Garcons et Guillaume, a table,
piekt zo'n beetje met de titel. De film maakt slechts schijnbewegingen.
Dat gaat al mis bij de structuur. Regisseur/schrijver/hoofdrolspeler
Guillaume Gallienne komt een podium op voor een one-man show over zijn
jeugd. Helaas switcht de film onmiddellijk naar 'echte' beelden. Weg van
de broodnodige abstractie. Zo wordt het allemaal makkelijker. Scoren
met de homo in het kuuroord, de homo bij de Mocro's, de home en 'de
hengst'. Allemaal clichés. Tot het einde. Want daar volgt één van de
meest verbijsterende wendingen van het filmjaar. Die Fransen... Freud en
de psychoanalyse zijn er nog zó machtig. Wat voor man je ook bent, je
kan altijd je moeder de schuld geven. Echt, wanstaltig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten