maandag 8 juni 2015

Les Garçons et Guillaume, à Table!

Ver voordat hij bekend werd van tv zag ik Marc-Marie Huibregts een keer in een stand up comedy-theatershow. Hij zag eruit als een Brabants moeke, hij praatte als een Brabants moeke, hij deed als een Brabants moeke. Na afloop was er grote twijfel of we hier nu een man of een vrouw aan het werk hadden gezien. Een fenomenale gedaanteverwisseling dus. Een kwartier 'in' Les Garcons, merk ik pas dat Guillaume zelf óók zijn moeder speelt. Hij kan dat dus ook. Niet zo vreemd, leren we uit de film. Homo's zijn nóg closer met hun moeder dan 'gewone' (…) zonen. En homo's kijken ook minstens zo graag naar vrouwen als 'gewone' (…) mannen... Zou een een pittige, haast incestueuze komedie kunnen zijn, maar Les Garcons et Guillaume, a table, piekt zo'n beetje met de titel. De film maakt slechts schijnbewegingen. Dat gaat al mis bij de structuur. Regisseur/schrijver/hoofdrolspeler Guillaume Gallienne komt een podium op voor een one-man show over zijn jeugd. Helaas switcht de film onmiddellijk naar 'echte' beelden. Weg van de broodnodige abstractie. Zo wordt het allemaal makkelijker. Scoren met de homo in het kuuroord, de homo bij de Mocro's, de home en 'de hengst'. Allemaal clichés. Tot het einde. Want daar volgt één van de meest verbijsterende wendingen van het filmjaar. Die Fransen... Freud en de psychoanalyse zijn er nog zó machtig. Wat voor man je ook bent, je kan altijd je moeder de schuld geven. Echt, wanstaltig.

Geen opmerkingen: