Rail
Away, de tragedie. De reis naar het beloofde land gaat via daken door
diepe mentale dalen. De daken van de goederenwagons welteverstaan,
waarmee Latijns-Amerikaanse armesloebers uiterst traag richting Amerika
trekken. De hoofdpersonages zijn dan al tijden Guatemala uit. (We zien dát land helaas nauwelijks.) Maar Mexico is zoveel
groter en gevaarlijker dan verwacht. Het zijn echt moderne
Steinbeck-taferelen. Het licht van de brandende zon wordt op zo'n treindak slechts verlicht
door kartonnen beschutting en af en toe wat bomen. (Waar je dan weer je
kop niet tegen moet stoten.) De onderlinge saamhorigheid is mooi om te
zien. Ook vanaf de kant van het spoor. De trein wordt met fruit
bekogeld. Zéér welkom fruit. De piepjonge hoofdpersonages zwijgen
vooral; de film had wel iets meer zinvolle dialogen mogen bevatten. Een
jonge indiaan – die geen Spaans spreekt – roept de ergernis op van het
alfa-mannetje van het groepje. Vooral omdat het enige meisje (verkleed
als jongen) het duidelijk wél met de buitenstaander kan vinden. Een
wilde dansscene brengt duidelijkheid. Het is een kort moment van
manische vrolijkheid, na een lange dag hard werken. De asielzoekers
moeten immers op tal van tussenstops klusjes verrichten. Het is slechts
één van de vele vormen van tol die betaald wordt. Pijnlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten