Hitchcock zou deze film pas aan het
eind goed gaan vinden. Dan begint de suspense pas écht, in een fraai
open einde. Maar op dat moment hebben we er dus al dik twee uur ijskoude
Cluedo opzitten, die me vrij koeltjes liet. Het leven als morbide
spelletje. Levens-weg. Met televisie en film als voorbeeld hoe een en
ander eruit moet zien. (Social media – zoals vaker gezegd – maken ons
hele leven helemáál tot een programma.) Gone Girl is geweldig als
inktzwarte media-satire. The Stepford Wives all over again. Affleck en
Pike hebben jarenlang hun geweldige relatie geacteerd. Vooral de
echtgenote heeft duidelijk geen idee van het echte leven. Ze is dan ook
jarenlang door haar ouders uitgebuit als een franchise in een
kinderboekenserie. Hoe leef je onder de schaduw van je perfecte alter
ego? Niet... Dus ze verdwijnt. En Affleck zit met de brokken. Hij wilde
toch al scheiden (mag niet van Amerika) én pieste buiten de pot (mag
helemáál niet van Amerika). De hysterie van de talkshows is geweldig. We
leven in een geglobaliseerd moraalridderkoninkrijk. Knappe vrouwen zijn
óf hoofs, óf sletten die niks beters verdienen. In het puzzeltje naar
de oplossing van de verdwijning is zuslief 'Go' nog enigszins real. Maar
dit is geen film voor real. De cynische celeb-advocaat weet hoe het
zit. 'You should pitch that as reality television.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten