'But
I am small!' 'Yeah, so was Hitler.' Eén van de weinige harde grappen in een
film die toch over een sleazy motherfucker zou moeten gaan. Bill Murray
loopt in korte broek, hempie de tokkie uit te hangen. Vanzelfsprekend
blijkt ie een klein hartje hebben, maar het wordt al snel wel érg
braafjes. Het 'gedoe' met de zieke echtgenote... Hoe on-onaangepast wil
je je onaangepaste eigenlijk hebben? Toegegeven, de man heeft wel een
Russische hoer onder zijn hoede. En Naomi Watts heeft er absoluut zin
an. Goed accent, 'viezig' zwanger; met betere teksten had ze een Mighty
Aphrodite kunnen wezen. St. Vincent is (als film) echter vooral een soort
About a Boy. Enkel Badly Drawn Boy's muziek ontbreekt. (Al is er genoeg
fijne indie te horen hoor, met Tweedy en co.) Het nieuwe
spillebeen-buurjongetje van 'Vincent the old guy' krijgt lesjes in voor
zichzelf opkomen, terwijl hij verder kennismaakt met renbanen, bruine
cafés en de eerdergenoemde 'lady of the night'. Tot zover leuk, maar als
gezegd zijn er dus eigenlijk helemaal geen humane lesjes in de
omgekeerde richting nodig. De perikelen op school zijn al even snel
gefixt. Zo wordt de overijverige obesitas-moeder van het mannetje nog
het meest 'real'. Real of niet, als tearjerker is het einde bijzonder geslaagd. Misschien moet ik maar katholiek worden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten