Een
man wast een 'gabbeh' in een bosriviertje. Het had een vredig Iraans
filmcitaat kunnen zijn, maar met het zuivere water stroomt slechts
stinkende angst weg. De Iraanse intellectuelen hebben het nog altijd
zwaar, ze zijn nog steeds boos, en – o ironie – het levert ook nog
steeds goeie cinema op. Zelfs als het acteren ietsje houteriger dan
gebruikelijk is, kunnen we nog altijd genieten van dat zangerige
taaltje, de hoge mannenstemmen, en het fascinerende land. Manuscript
Don't Burn doet peinzen. Is Iran een soort Sovjet-Unie geworden waarin
intellectuele overlopers op andere intellectuelen jagen? En heeft dat
schaduwgevecht wel zin? Het volk heeft genoeg aan brood en spelen. Alles
kits, zolang ze hun babyfoto's op (varianten van) Twitter en Facebook
kunnen zetten. Aanvankelijk excelleert de zeer 'gevarieerde' film in grijstinten. De daders
zijn ook maar baardmannetjes met familieproblemen. Het huis van een
invalide schrijver wordt heel Roemeens in de gaten gehouden. Wachten,
broodjes eten. Binnen mokken twee schrijvers als Statler en Waldorf.
'Wat een prachtig gedicht, maar zou je niet eens een psychiater
opzoeken?' Heel achteloos begint het Guantanamo-geweld. De eerste
klappen komen het hardst aan, later slaat men door. De opperschurk
'sport' een nogal clichématig Graaf Tel-uiterlijk. Toch is de film
huiveringwekkend genoeg. De toevallige ontmoeting met een jongetje in
het bos, bijvoorbeeld...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten