Zo.
Knoertharde gevangenisfilm, zoals we ze van de Britten gewend zijn.
Niks ontsnappingspogingen, maar doelloze machtspelletjes. Meer korte
lontjes dan bij de touwtrekkraam op de kermis. Een gevangenis is een
plek waar élk gebaar een slecht gebaar is. Ook een lief gebaar wordt
immer continu als een belediging opgevat. Starred Up vindt tussen alle
bekende elementen door een paar nieuwe invalshoeken. Zo is er een
interessante rol voor een 'counselor'. Een man (met het uiterlijk van een
gangster) runt een praatgroepje. Geen pretje, maar langzaam weet hij die
lontjes een paar millimeter te verlengen. De vraag blijft of dit zin
heeft; de schaduwwereld lonkt immers altijd. De 'counselor' is er zelf
ook al door opgeslokt. 'A sick saddo fuck.' Gevangenismedewerkers kicken
óók gewoon op het gevecht. Overdonderend hoofdpersonage is een jong
probleemgeval ('starred up' immers). Jack O'Connell briest en brult als
een dodelijk verwonde stier. In de bak komt ie zijn pa (Ben Mendelsohn)
tegen. Eerst lijkt het simpelweg handig in de dagelijkse strijd, maar al
snel wordt het een intense tragedie. Vaders en zonen en oude wonden.
Niks grijstinten, 50 tinten aan zwarte zelfhaat. Langzaam is er zelfs in
de vunzige poel van dierlijke agressie een restje menselijkheid te
vinden. 'Stop being a psychopath, for a second.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten