'I'm
sick to death of poor people!' Vlot lopende schuimbek- en schranspartij,
met makkelijk behapbare boodschap, geheel in lijn van Pikketty. We're
getting ripped off by rijkeluiszoontjes. Eigenlijk een toneelstuk, en je
kunt er inderdaad makkelijk massa's middelbare scholen naar toe zien
gaan. De grappen zijn vrij flauw, er is spektakel, en de alghele vibe is
die van een BNN-serie. Corpsballen, de Oxford-editie. Wat een bizar
stadje is dat toch. Alles ademt posh, het is meer een open lucht museum
geworden. (Er wordt hier dan ook gemokt op alomtegenwoordige toeristen,
die rondleidingen op de campus krijgen.) Grappig hoe historisch zo iets
neps krijgt. De film neemt de plek duidelijk niet zo serieus, en is op
hand van de working man (hear hear!). Een eliteclubje bínnen de
eliteschool vormt een mannengenootschap. De ons kent ons-handjeklap
wordt met een paar rituele ontgroeningen gesmeed. Vergaderingen zijn een
soort La Grande Bouffe. 'Ik heb geen honger, maar ik stop me voooool.'
De jongens (met o.a. Camiel Eurlings) gaan naar een café in the middle
of nowhere. De botsing der werelden is redelijk intens, al schrikt de
film terug voor échte bungabunga. Richting einde had van mij De Staat
zelf ook nog wel even wat bloederiger door de mangel gemogen, maar het
plots vrij subtiele einde is als nasmaakje bitter genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten