Oude mannen en de dingen die ze nog
moeten bewijzen. Robert Redford zit in deze film als de bejaarde versie
van het zeilmeisje op de oceaan. De problemen arriveren in scene één, en
de volgende honderd minuten kijken wij én Redford machteloos toe
hoe zijn bootje in een schrootje veranderd. Het valt nog mee dat 'onze
man' niet in zijn blootje eindigt. Toch is Chandor terecht
geïnteresseerd in Redfords oude lichaam. De rimpels zijn haast
buitenaards onwezenlijk. Alsof ouderdom in Hollywood meer weg heeft van
een huidziekte... Dat komt ook omdat Redford natuurlijk wél Lancasteiraans fit is,
en zijn haar maar fantastisch blíjft zitten. Irritant, maar het past
wel bij het nutteloze van het avontuur. Waarom is hij daar? We krijgen
het niet te weten, want Redford spreekt na de beginregels op voice-over
niet meer. Hortend en stotend toont hij daar nog heel even berouwvolle
berusting, als een manisch-depressieve Jandek. (Het is jammer dat de
opname niet ruist.) Spannend wordt de film enkel in het laatste kwart.
Het vergaan van man en boot krijgt dan wat van een indianenritueel.
Aftakeling, in dát schuitje zitten we ten slotte allemaal. Ooit zul je
je bruggen móeten verbranden en weer één met de natuur worden; hier
gesymboliseerd door een fraai shot waarin de sloep op een kwal lijkt.
Zou de film dapper doorpakken, en over loslaten durven gaan? Wat denkt u zelf?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten