Moeilijk. Kelly Reichardt raakt
verstrikt in de touwtjes van hooggespannen verwachtingen. Goed is niet
goed genoeg meer. De openingsscene zegt in weinig al veel. Te veel. Jesse
Eisenberg en Dakota Fanning lummelen op een dam. Hun zwijgen is
onbedoeld grappig, als een arthouse-parodie. Ligt het aan de grote
namen? Hebben die soms meer tekst en duiding nodig om hun rol neer te
zetten? Er is geen klik. Geen 'samen'. Misschien bewust – zelfs
commune-georiënteerde milieu-freaks zitten opgesloten in hun eigen
individualistische cocon – maar dan ga ik al braaf mee zitten denken. Als de
contouren van de 'night move' duidelijk worden, en Peter Sarsgaard (met
Jack Nicholson-swag) opduikt, wordt de film gelukkig wel een stuk beter.
Benieuwd of die milieu-rebellie eraan zit te komen... De laatste
voorbereidingen van het 'eco'-plan zijn broeierig. Nerveus gestaar
vanuit autoramen, in Cold Weather. Zo wordt het kopen van 'fertilizer'
al een hele missie. Dát is een scene met karakter. De nachtelijke
'afwikkeling' is ook prachtig, net als de plaatjes van Oregon op reis
ernaartoe. Maar dan zijn er nog altijd vijftig minuten te gaan, waarin
ik maar bleef wachten op een omarming. Het einde heeft alle fysieke
potentie van een Killing of a Chinese Bookie, maar zelfs in die
tragische beklemming rest enkel een onbegrijpelijk neutrale
afstandelijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten