Ben
benieuwd naar de 'tear count' van deze film. Marion Cotillard blijft
maar traantjes laten. Nu is dat wel één van haar specialiteiten, maar
hier moet ook zij het wat beu zijn geworden. Zelfs de melodramatische
finale wordt nog voorafgegaan door een ándere tranen-scene. Zo
hollen de tranen het scenario eerder uit, dan dat ze het smeren. The
Immigrant begint nog wel aardig. Ik las onlangs Joseph Roth's Job, een
fijn boek over de Oost-Europese immigratie naar Amerika. Een gewone
sloeberige immigrante is Cotillard zeker niet. Ze is trots en spreekt
goed Engels. Des te pijnlijker dat ze in de handen van de louche Joaquin
Phoenix valt. Phoenix is sprekend 'the Mozzer', een onbelangrijk
elementje dat de film stiekem een stuk leuker maakt. Ik zie Morrissey
wel als verknipte romanticus een pooier spelen. Phoenix heeft een troupe
van meisjes, die hij in een gammel theatertje laat optreden, om daarna
uit te 'hoeren'. Phoenix is in zijn element 'on stage' en doet lekker
schmierende aankondigingen. New York wordt even een Dickensiaanse
wereld. Cotillard moet ook aan de bak, maar een echt sleazy scene
krijgen we nooit te zien. Het scenario houdt het liever zoetsappig. De
rauwheid van Dickens wordt zo al snel vervangen door de zielige
zigeunertjes-modus van Hector Malot. Of je gezelschap nu uit teven of
'bitches' bestaat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten