'Baby we can make it, if we're heart to heart'. Films over broers en
zussen, ze hebben mijn hart. Kirsten Wiig en Bill Hader zijn The
Skeleton Twins. Een innige, maar moeizame jeugd zorgde voor
verwijdering, en nu zitten ze met de giftige fall-out. Het intro is
haast sardonisch grappig, zó bitter. Daarna begint de bekende
Amerikaanse 'you can count on me'-arthouse. Hader overtuigt als de
flamboyante homo die terugkeert naar het dorpje van zijn jeugd. Daar
woont zijn zus nog altijd, inmiddels getrouwd met een immer opgewekt
leeghoofd. 'Let's have dudes day today!'. De repliek van Hader ligt voor
de hand. (Iets met de onderlinge verschillen in voorkeur, natuurlijk.)
In de bijfiguren slackert de film, want ook Haders eigen vlam mag nooit
een echt personage worden, hoe gewaagd hun verhouding ook is. The
Skeleton Twins houdt het liever bij de bloedverwanten. Dat is veiliger
en grappiger (de moeder!). En het werkt aardig. Hader en Wiig hebben de
lol én conflicten. Absoluut hoogtepunt is een lip sync sequentie op de
klanken van Starship. Een fragment dat het nog lang goed zal doen op
YouTube. Geluk is de innerlijke zevenjarige in jezelf aanspreken. Jammer
genoeg belandt de film daarna al snel in zo'n typische slotcadens,
waaraan soms geen enkel Amerikaan script lijkt te kunnen ontsnappen.
Slecht slecht slécht GOED.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten