De
wegcijferaar. Een typetje dat in de arthouse floreert. Zelf stilletjes
en anoniem, maar met een haast stalkerige voorliefde om bij anderen te
zijn. Gigante is een ander lief voorbeeld uit de Spaanstalige cinema. In
het Mexicaanse Los Insolito's Peces Gato belandt een spichtig Miranda
July-meisje in het ziekenhuis. Aan het bed naast haar is het een zoete
inval. Tal van dochters bekommeren zich om hun graatmagere moeder. (Een
piepjong zoontje ligt ónder het bed.) Het eenzame meisje wil daar ook
wel bij horen. En als ze het niet had gewild was het toch wel gebeurd...
De familie bedwelmt haar met warmte. Heel even lijkt het gezien een
dikke trui die precies past, maar dan komen de weerhaakjes. Er wordt wat
afgekotst in deze film! Moeder is ver heen. Het meisje verandert van
geliefde gast in een soort oppas en multi-inzetbare 'maid'. Onverklaard
blijft haar neiging tot wegcijfering niet – al gaat het wel moeizaam – ze
blijft toch buitenstaander. Grappiger zijn de taferelen in de supermarkt
waar ze werkt. Onder een bepaalde geografische grens kun je aldaar gewoon
als 'showteam' epileerwax voor snorren aan huisvrouwen verkopen. Het
einde van de film struikelt enigszins over haar eigen realisme. Hoewel
alles inmiddels bitter ruikt, kiest de film toch maar voor een vleugje
Little Miss Sunshine. Daar waren we eigenljik al te depressief voor
geworden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten