Europese
cultuur als kwaliteitskenmerk, het is ergens wel eervol, maar het moet
er ook niet te dik bovenop liggen. The Double lijkt de film van een
Amerikaan die veel te veel arthouse heeft gekeken en er nu bínnen het
Hollywood-systeem een moeizame ode aan brengt. Mijn theorietje bleek
niet op te gaan, want de regisseur van The Double is Richard Ayoade een
veelbelovende... Europeaan. Zo is de film een tikje teleurstellend. In
Submarine wist Ayoade zijn gevoel voor visuals ten slotte wél soepel te
combineren met een aangenaam melancholisch bildungsverhaal. In The
Double zou ik elk willekeurig fragment kunnen koesteren –
Kaurismaki-snorren én lullig bandje! – maar ontbeert het geheel wat schwung. De
bewust slome non-person Jesse Eisenberg werkt op een Kafkaesk kantoor.
Mannen in ho(e)kjes die 'data' creëren, en Wallace Shawn (bloedlink
snob-alarm!) als aanjager. Buiten het grauwe kantoor wordt de nog wat
grauwere Brazil-technocratie-wereld verlicht door het meisje Wasikowska.
Dostojevski-bewerking The Double is ondanks alle grimmige existentiële
vibes ook net teveel boy meets girl. Al zijn het dan twéé boys. Identiek
en wel, want er duikt een doppelganger op. Hij wéét wel van wanten op
kantoor. En met de meisjes. De crisis van het orgineel. De suicide squad
heeft 'm al in de smoezen. 'Put him down as a maybe'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten