Chirurgisch precieze western. Geen
stofwolken, maar maniakaal geveegde huisjes. Het leven in
negentiende-eeuws Nebraska is hard. Kinderen sterven als vliegen. Geen
wonder dat jonge moeders doordraaien. Hillary Swank zou stiekem willen
dat ze zulke problemen had. Ze is 'plainer' dan de plains, en begin
dertig nog altijd ongetrouwd. Uit zelfbescherming wapent ze zich tegen
haar koele omgeving met een koel aura. Maar in de Noorse huisjes om haar heen borrelt het Bergmaniaans, en iemand moet die arme geflipte
echtgenotes toch eens 'back east' brengen. Daar is de 'spinster' wél
voor geschikt. Aanvankelijk vond ik het zonde dat er nog vóór de
trektocht een hulpje wordt gevonden. Regisseur Tommy Lee Jones speelt de
archetypische Western-dwaler. Hij heeft 'True Grit', of denkt dat toch.
Met Swank en drie gekkies in een kar, gaan ze op pad. Van de beelden
moet de reis het niet hebben. Het is allemaal heel steriel. Net als de
hele operatie. Maar langzaamaan verschijnen er krasjes in het verhaal,
en in de 'begeleiders'. De maskers gaan af. Dit is een in en in eenzame
film, over je plekje niet kunnen vinden. Een wending illustreert dit
huiveringwekkend, na een fraaie dubbelzinnige aanloop. Het laatste kwart
is prachtig, en bevat zelfs nog een nieuwigheidje. Een luxe resort in
the middle of nowhere. Schone schijn in de woestijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten