'Leef
alleen, werk alleen, één probleem: sterf alleen.' De Vlaamse rapper
Sanctum vatte de kern van deze film ooit goed samen. Still Life is ook
niet veel meer dán die kern, maar het kalme ritme is perfect. De kijker
gaat vanzelf net zo ademen als het hoofdpersonage leeft. Heel, héél
rustig. 'I'm sure you're very thorough, but you're also very slow'
concludeert de heerlijk verschrikkelijke Camiel Eurlings-manager. Ergo:
de eenzame ambtenaar is de klos, maar niet voordat hij nog één laatste
klusje mag doen. We kennen Eddie Marsan vooral van heetgebakerde
schurkenrollen, maar ook een Man Zonder Eigenschappen gaat 'm goed af.
Een man die nog uitkijkt als het stoplicht op groen staat. (En alles
koopt wat een kassameisje 'm opdringt.) Het diner komt uit blik. Vreemd
toch, hoe in je uppie éten altijd nog het ergst voelt. De ambtenaar
verzorgt overdag begrafenissen van 'unknown persons'. Hij doet dit – als
gezegd – consciëntieus. Het is duidelijk dat het voyeuristisch aspect
hem een zeker 'sociaal' leven geeft. Vanzelfsprekend komt in de nieuwe leegte
verandering, waarbij met clichés wordt geflirt. Het mooist aan Still
Life is de haast archivalische kwaliteit. Niet alleen in eindeloze
kiekjes, maar ook in de reeks fish & chip shops bijvoorbeeld.
Richting einde wordt het toch nog wat sentimenteel. Sentimenteel sneu.
Een remake van Miyazaki zou een meesterwerk zijn, dat wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten