Ik hield
het maar op de reguliere versie, hoe goed een 'uncut' versie ook bij het
onderwerp zou passen... De postercampagne klopte de hype gemakzuchtig
op. Bekende acteurs die hun orgasme acteren, oeeeh. Schoolkrant-niveau.
De film zelf is vooral chaotisch. De cursusjes in uiteenlopende zaken
als vliegvissen, Fibonacci en Bach zijn nog het leukst. Maar daar kwamen
we toch niet voor! Organist Von Trier ramt driftig op zijn gorgelorgel.
De openingssequentie al. Door een ruw maar stemmig Dickens-steegje
dwarrelt sneeuw, en we zien Charlotte Gainsbourg liggen lijden. Het zou
best intiem kunnen zijn, maar een paar tellen later klinkt Rammstein.
Toch een komedie? Dit soort switches maakt de film continu. Von Triers
bipolariteit druipt er vanaf... Gainsbourg begint haar avonturen als
nymfomane aan Stellan Skarsgård te vertellen. De traditionele structuur
zal wel een contrast moeten vormen met de uitspattingen. Gainsbourg
lijkt soms at random wat provocatiefs te roepen. Afzonderlijk zijn
sommige van de segmenten wel te genieten. Shia Leboeuf heeft wat van een
Roth-mannetje. Had iemand Portnoy's Complaint al verfilmd? Ook is er
een geweldige Bergman-parodie, wanneer een oudere kerel bij de nymfo in
wil trekken, en zijn echtgenote mét kids verhaal komt halen. 'Would it
be alright if I showed the children the whoring bed?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten