'Waar
zijn de meisjes?' 'Die heb ik hier nog nooit gezien...' 'Jawel hoor, ze
waren er gisteren nog.' Beste smoes van het filmjaar. Het moest er
natuurlijk van komen, die tegenhanger van La Vie d'Adele. Hardcore oude
Griekse vazen in plaats van softcore Franse nimfen.. Slappe grappen
daargelaten krijgt L'Inconnu het voor elkaar een retespannende én
tegelijk sardonisch grappige film te zijn. Ook Seidl en Greenaway zouden
kunnen schateren om het steeds maar weer terugkerende shot van naakte
mannen op een rij, samen bakkend op het strand. Inderdaad: de setting is een
cruiseplek ergens op het Franse platteland. De sfeer is tolerant. Deze
mannen weten waarvoor ze komen, en iedereen mag meedoen. De rukker die
zonder zin alleen maar met de hand in de broek wil toekijken, de
achterdochtige en jaloerse nichten, de bronstige spierbundels, en zélfs
de dikke Boeddha die, in een hoekje, gekleed (!) naar het meertje zit te
staren. Het jonge hoofdpersonage babbelt met iedereen, dus ook met
Boeddha, en beide kunnen in de aandoenlijke dialogen wat onzekerheden
kwijt. Tussendoor is een Freddie Mercury verschenen. De onbekende,
zongebruinde homme fatale in deze 'gay noir'. Met hem keert de bevrijdende
anonimiteit van de plek zich ineens tegen de cruisers. De cocktail
ontploft. Een HIV-fragiele agent mag de diagnose komen stellen. Indringend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten