Er verschijnt een nazi te paard aan de
horizon. Die Sonne schittert nog héél even voor hem. Het is april 1945, en de
geallieerden schieten inmiddels op alles wat beweegt. Fury is goed in
oorverdovende agressie. Iemand heeft hard zijn best gedaan op de
geluiden en de visuals van de wapens. De film begint dan ook met een mededeling
over de tanks. De Duitsers reden in taaie Panther-exemplaren. De schrik
van de geallieerden. (Niet voor niets planten de Polen hier in Breda
triomfantelijk een veroverd exemplaar.) De oranje-rode stralen van het
tankgeschut flitsen als Chinees nieuwjaar. We volgen de avonturen van
één Yankee tankeenheid. Vijf man. De rookie trekt het verhaal in gang,
Bradd 'Rammstein' Pitt rouwdouwt, en Shia Leboeuf is met snor op weg
naar een Wes Anderson-verfilming. De allochtoon en de pestkop
complementeren de boel. Afzonderlijk stuk voor stuk clichématig, maar
als eenheid zit de film vol stevige 'mannen onder elkaar'-dynamiek.
Oorlog is ook het haantjesgevecht bij uitstek. En de loop van de tank
het grootste fallus-symbool. 'Do you think Hitler would fuck me for a
chocolate bar'? De mooiste sequentie brengt de oorlog in de huiskamer.
Even rust bij twee Duitse frauleins, zou je denken, maar ook daar nemen
de mannen elkaar de maat. Met liefde, natuurlijk. Want dit is
uiteindelijk toch gewoon hand in hand kameraden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten