maandag 29 juni 2015

Coming Home

Oude familiegrappen... Als je een chique bord warm eten krijgt voorgeschoteld zeg je: mooi kleurpaletje! Ik zou het ook bij Coming Home willen roepen. Wat een prachtige cinematografie. Schilderachtig is een understatement. Een oude hal wordt zo nog een abstract meesterwerk. Het zonlicht valt impressionistisch perfect door ramen, en als het schemert, is het Rembrandtesk donker. Maar zodra het verhaaltje in sentimentaliteit toeneemt wordt de mooifilmerij wat ergerlijk. Dit is echt een kerstfilm. Vol tinge-ling. Lang Lang pingelt sereen. Een soprano streelt. Het is allemaal wat al te precies. Daarom werkt het eerste kwart het beste. Daar woedt de Culturele Revolutie nog onaangenaam heftig. Een man ontsnapt uit de gevangenis, en dwaalt als Darkman door het provinciestadje van vrouw en dochter. Dochter is het potentiële bommetje van de film. Gedrild door de Staat, dus zéér loyaal. Ze wil carrière in het ballet maken. Daar wil je geen dissidente vader bij op je dak (of in je kelder) hebben. Het probleem lost zichzelf in een opera-waardige scene op. Intens en meeslepend. Maar dan maken we de switch naar jaren later en begint de Hollywood-remake. Iedereen bijeen, maar toch alleen. Gong Li in een Oscar-bait rol als oude lijdster. Géén strenge dialogen (bijvoorbeeld tussen vader en dochter). Liefde overwint alles en alles is duidelijk.

Geen opmerkingen: