Oude
familiegrappen... Als je een chique bord warm eten krijgt voorgeschoteld
zeg je: mooi kleurpaletje! Ik zou het ook bij Coming Home willen
roepen. Wat een prachtige cinematografie. Schilderachtig is een
understatement. Een oude hal wordt zo nog een abstract meesterwerk. Het
zonlicht valt impressionistisch perfect door ramen, en als het schemert,
is het Rembrandtesk donker. Maar zodra het verhaaltje in
sentimentaliteit toeneemt wordt de mooifilmerij wat ergerlijk. Dit is
echt een kerstfilm. Vol tinge-ling. Lang Lang pingelt sereen. Een
soprano streelt. Het is allemaal wat al te precies. Daarom werkt het
eerste kwart het beste. Daar woedt de Culturele Revolutie nog
onaangenaam heftig. Een man ontsnapt uit de gevangenis, en dwaalt als
Darkman door het provinciestadje van vrouw en dochter. Dochter is het
potentiële bommetje van de film. Gedrild door de Staat, dus zéér loyaal.
Ze wil carrière in het ballet maken. Daar wil je geen dissidente vader
bij op je dak (of in je kelder) hebben. Het probleem lost zichzelf in
een opera-waardige scene op. Intens en meeslepend. Maar dan maken we de
switch naar jaren later en begint de Hollywood-remake. Iedereen bijeen,
maar toch alleen. Gong Li in een Oscar-bait rol als oude lijdster. Géén
strenge dialogen (bijvoorbeeld tussen vader en dochter). Liefde overwint
alles en alles is duidelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten