De
spanning is onmiddellijk om te snijden. Een vervelend telefoontje, en
een vrouw leunend op het aanrecht vechtend tegen emoties. Haar probleem
blijkt nogal wonderlijk van aard. De baan van de vrouw staat op het
spel, en haar collega's mogen stemmen. Ofwel de vrouw blijft in
loondienst, óf de collega's krijgen een bonus. Een simpele setup uit de
economische speltheorie. Mensen zijn (geld)wolven, ze kiezen allemaal
voor de bonus, toch? Maar wat als iemand ze diep in de ogen kijkt? Zie
hier anderhalf uur aan film. Simpel en effectief. Ik was nooit zo'n fan
van Marion Cotillard, maar wankelend door Sclessin, met een alledaags
staartje, kalmeringspillen en een flesje water, is ze onweerstaanbaar.
Haar hoofd loopt over, niet alleen van tranen, maar ook van depressieve
'achterdachten'. Ze vertrouwt zelfs haar man niet meer. 'Je hebt gewoon
medelijden met me.' Gedurende het weekend gaat ze bij de collega's
langs. Het is het aloude wanhopige neorealisme van Fietsendieven, maar
door de naderende stemronde wordt Deux Jours et Une Nuit ook een soort
12 Angry Men. (Ik hoopte zó dat er precies twaalf collega's waren.) Alleen
is de pleiter hier zelf onverbloemd (en evengoed een beetje egoïstisch) partij.
De collega's vertonen het hele spectrum aan reacties. De beste zit al
vroeg in de film. Hoe kapot kun je gaan. Wat een ontreddering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten