'I'm
tired of being funny.' Regisseur Nicole Holofcener staat garant voor
fijne vrouwenfilms, maar Enough Said is onbedoeld vooral de zwanenzang
van James Gandolfini geworden. Als die hartaanval hem niet geveld, dan
had ie vast flink wat meer van dit soort rollen kunnen spelen. Een
heruitvinding als goedmoedige familie-kolos. De baard maakt 'm niet
mannelijker, maar juist zachter. Knuffelbeer voor de middle aged. Julia
Louis-Dreyfus (zelf ook vooral bekend van tv-series) valt voor hem, maar
wel op de moderne wijze. Aarzelend en achterdochtig. Ze werkt als
masseuse bij cliënten thuis, en haar uitgebluste gesleep met de
inklaptafel geeft de film een Zuid-Amerikaans arthouse-tintje. De
dialogen zijn voor die eervolle vergelijking verder wel wat te babbelig
en gestileerd, maar er zijn aardige man-vrouw-gevechtjes, bijna altijd aan de dinertafel. De enige plek waar (gebroken) gezinnen nog praten.
Meest galante 'les' van de film is hoe sterk communicatie gevormd wordt
door wie er tegenover je zit. De beste vrienden van de masseuse vragen
haar of mannelijke cliënten wel eens opgewonden raken en een 'pass at
her' maken. Nee, natuurlijk niet. Even later vraagt de snobby en helaas
wat ééndimensionale Catherine Keener (client en wannebe-vriendin)
hetzelfde en ineens is het antwoord totaal anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten