NBC, nog altijd Koning in zijn
Republiek der Letteren. Eeuwen aan literatuurschiedenis spreken hier
mee. De psychologie van de oude Russen, de tragiek van Anne Karenina (en
alle andere Franse relatie-kluivers), en Shakespeare natuurlijk,
klagerig gezongen door de besneeuwde Turken van Pamuk. In Hotel Othello
loopt een typische Ceylan-held rond. De haren verwaait, de dromen
verdwaald. En toch heb je het gevoel dat ie nog altijd 'iets' in zich
heeft. Een roman misschien? De mensen die 'm omringen hebben die hoop
opgegeven. 'Wordt het net iets tijd te stoppen met rommelen als een
alchemist'. Ceylan benut de ruwe setting optimaal. Het rotshotel is
uitgehakt in de bergketen. Een plek nog véél ouder dan de literaire
grootheden. De hoteleigenaar geeft meer om beschaafde (!) esthetica.
Wellicht daarom dat hij zich ergert aan zijn 'shabby' huurders elders in
de stad. Een familie heeft een betalingsachterstand. De ene broer komt
net uit de gevangenis, de ander is een islamitische buurtwerker, met een
onafscheidelijke slangengrijns. De botsingen van deze werelden vormen de
beste scenes in het epos. De hoteleigenaar probeert er een
denkspelletje van te maken, maar zo makkelijk komt hij er niet mee weg.
Zijn omgeving is al die spelletjes allang beu. De film wordt zo één
grote Bergmaniaanse ontmaskering. Cynisch en depressief, maar vol
wijsheid. 'Jij hebt me tot een God geïdealiseerd, en nu ga je klagen dat
ik daar niet aan kan voldoen?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten