Laten
we het positief bekijken... Hoe zou deze sequel er wél uit hebben
moeten zien, om de moeite waard te zijn? Ik stel me de totale
deconstructie van het originele project voor. Eerst tien minuten een bewuste
herhaling van zetten, en dan het besef dat het écht niet meer werkt. En
dáár dan een film over. Twee mannen, vastgeroest in impersonations. Een
zwarte komedie waarin elke grap bewust een mislukte grap is. Misschien
met een tragisch component erbij. Dat één van de twee opbiecht ernstig
ziek te zijn, zoiets. En dan in Italië, die leegte van La Dolce Vita
voelen. Mooie plaatjes zijn maar mooie plaatjes, als je doodsbang bent
om oud te zijn geworden. Vanzelfsprekend zit er weinig tot niets van
deze fantasie in de film. Hoewel Coogan nog opent met gemopper over het
'second album syndrome', is de film precies dát. Het woordgevecht is
uitgeblust, wordt letterlijk voor de bühne gevoerd. (Een dame roept
'let's have a Marlon-off, en Coogan en Brydon doen een flauwe Brando.)
Naast een paar goeie melige grappen, is er eigenlijk maar één geslaagde
passage. Het bezoek aan Pompeii. Ik had dat eigenlijk nog nooit gezien.
Fascinerend wel, die verstening... Brydon staat voor de glazen kist met
een lijk. En hij doet zijn bekende, gehate 'man in the box'-stemmetje.
Het is sneuer dan ooit. En juist daardoor heel even heel aandoenlijk. 'I can
see the volcano erupting, and I am petrified...'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten