'Everyone leaves me.' In
het allerbeste liedje van The Books hengelt een 'Motherless Bastard'
naar wat liefde. Een man antwoordt droogjes: 'No, you have no mother and
father.' The Weight of Elephants is soms net zo hartverscheurend. Een
Nieuw Zeelands-jongetje woont bij zijn oma en nonkel. Het is de setup
van Tom Sawyer. Geen directe familie meer. Enkel je vriendjes buiten om
nog mee te ravotten. (Niet dat Twains helden ooit echt eenzaam leken,
maar toch...) Op school vinden ze het menneke maar een 'faggot'
(merkwaardig toch hoe snel kinderen die belediging ontdekken).
Binnenshuis probeert de jongen steun bij zijn oom te vinden. Die is
echter indringend depressief, en zit maar wat voor zich uit te staren.
Het is eerder het jongetje dat hém op de been houdt, dan omgekeerd. Dan
maar de 'straat' op. In Nieuw-Zeeland kun je nog echt dat buitenleven
leiden. Je moet roeien met de riemen die je hebt. Op een imaginaire zee
desnoods. Zonder Pippi Langkous in zicht vindt het Tommie-jongetje zijn
Annika. Even pedant en streng, maar met een guitig lachend jonger zusje.
Ook het gezin van het meisje is disfunctioneel. De kinderoplossing is
simpel. Magisch denken. 'Give me your regret'. The Weight of Elephants
overdrijft soms in weelderige muziek en slow-motion, maar ook zonder
verrassingen zit de film vol hardleerse maar lieve hartjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten