'I've had enough of this protein
block bullshit.' In zijn eerste calorierijke Amerikaanse blockbuster
heeft Bong Joon-Ho moeite de eigen toon te raken. Ik vind dat niet zo
vreemd. Zijn bizarre mix van geweld, humor en melancholie wortelt stevig
in de rigide Koreaanse samenleving. Juist daar werken die hysterische
moves. In Hollywood was het allang 'a way of life'. Snowpiercer
cocktailt er op los. Een dystopische actiekomedie met het piekfijne
uiterlijk van een Jeunet-wereld, plus marxistische lesjes als bonus.
Misschien was het allemaal ook gewoon iets teveel gevraagd. Snowpiercer dreigt
echter vooral te ontsporen door het slechte acteerwerk. Een
UNICEF-kalender aan kleurtjes schmiert zich door een trein.
De ijzeren kolos van bovenbaas Wilford rijdt door een bevroren wereld.
We beginnen achterin, waar de uitgebuite Mad Max-wagon in 't gareel
wordt houden. Chris Evans is de held met extreem diepe stem en het
Nickelback-uiterlijk. Hij wil rrrrevolucion. Met hulp van een stonede
Koreaanse veiligheidsexpert wordt de tocht naar de machinekamer ingezet.
De actie knalt ultragrof, maar een tel later is de film vaak een live 'action'
versie van Wall-E of The Lego Movie. De uitleg in de machinekamer is de
verwachte meta. The Wilford of Oz. Bizar én oenig. Of zoals Evans zelf
volkomen overbodig verklaart, nadat ie een gruwelijke anekdote heeft
opgedist: 'I had never seen anything like that.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten