Arme
agenten. Het begint me op te vallen hoe vaak ze in films de 'second
love' moeten zijn. Het rationele tweedehandsje. De stabiele, degelijke
reddingsboei waar een vrouw na (of tijdens) een stormachtige romance wat
rust kan vinden. Ain't Them Bodies Saints is uiteindelijk net zo
degelijk. Een film die de bewegingen van de southern crime tale maakt
zonder er méér uit te slepen dan een aangename stilering. De invloed van
Terrence Malick is overduidelijk, maar maalstroom-bezwering blijft
achterwege. Casey Affleck is in deze wereld natuurlijk wel op zijn plek,
denk maar aan aan The Assassination of Jesse James. Zijn zachte stem alleen al. Alsof er in het gefluister boventonen meezingen. Ook de
muziek van Daniel Hart is erg cool. Er klinken Lumidee-achtige
handclap-riddims, vermengd met folky viool-getokkel. Maar dat is dus
allemaal buitenkant. Binnen de verhaalwereld gaan Affleck en zijn meisje
Rooney Mara door een Bonnie & Clyde-periode. Met Affleck in de
bajes begint de Malick-fase. Een fragiele vrouw in wuivende velden, een
kind dat opgroeit, en een zachte agent (Ben Foster) die langzaam stapjes
richting het hart van de femme fatale zet. Maar, Affleck blijft
natuurlijk niet in de cel zitten. Zuchtend en steunend komt het
wapengekletter op gang. Heel aangrijpend wordt het niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten