'The world is a morgue, but
you're watching Bjorn Borg!' Ik voel een onvermijdelijk punk-projectje
aankomen, alhoewel het genre vooral live leuk is, vermoed ik...
Moodysson weet in elk geval hoe ie de film moet eindigen. Niet met
zómaar een succes-concert. Voor die tijd is We Are The Best ook een
heerlijke 'tussen tafellaken en servet'-film. Twee beste vriendinnetjes
van een jaar of 13 hebben in 1982 iets te laat de punk-esthetiek omarmd.
Discussiëren met t(r)utjes over nucleaire rampen blijkt volslagen zinloos.
Een band dan maar? In die fase van de film is het wachten op de komst
van de 'de derde'. De twee-eenheid zit 'opgesloten' in een vaste
dynamiek. Klara is de lawaaiige dominante blaaskaak, Bobo het
muurbloempje met het uiterlijk van een Joodse intellectueel (Trotski!).
Hedvig past er eigenlijk niet bij. Degelijke braafheid met lange
christelijke manen. Maar ook: ietsje ouder, een stuk pragmatischer en
véél muzikaler. Met drieën durf je meer. Jongens én conflicten opzoeken.
Ook onderling. We Are The Best moet het hebben van (h)eerlijke details.
De date met een andere punkband in een godverlaten Solna is zó lief en
waar. Ineens verschijnt Klara daar mét make-up. Tot afgrijzen van Bobo.
Die ziet het ineens. Dominante mensen oordelen vooral graag over
anderen, de regels houden op waar hun eigen ego begint.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten