De
favoriete film van Luis Suarez. Meer een schurkenfilm dan een
slachtofferfilm dus. Een fundi-religieus gezinnetje leeft volgens 'their
own ways', ergens in een Amerikaans durp. Ma is neurote, pa bouwt
klokken, en de twee seksueel rijpende zussen bekommeren zich om hun
jonge broertje. Dan valt ma weg, en kunnen de gruwelijkheden beginnen.
Pa wordt lekker fanatiek vertolkt door Bill Sage, die zelfs een vleugje
Orson Welles in zijn rol weet te leggen. Bijzonder autoritair. In zijn
gekte houdt hij zichzelf overeind. Werkelijk niets houdt 'm tegen. Het
zou jammer zijn de twist te verklappen, maar in elk geval leren we wat
'pill-rolling' is, en waarvan dat een symptoom kan zijn... Het
bloederige hart van het verhaaltje kan er best mee door, maar de film
lijdt onder een hoop overbodig vlees. (Noem het bankvlees...)
Fleshbacks! Bovendien krijgen alle saaie, gewone personages ín het dorp
krijgen veel teveel te zeggen en te doen. Ik was gewoon in dat huis vol
rituelen gebleven. De zusjes beloerend terwijl ze het langzaam dan toch –
op geheel eigen wijze – opnemen tegen hun vader. Op die manier zou elke
invloed van het buiten een echte schok zijn geweest, in plaats van een
zijlijn. We Are What We Are is een remake van een Mexicaanse film. Ik
durf er wel een vingerkootje om te verwedden dat het origineel nog een
stukje hitsiger was...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten