En Dolan hij ploegde voort. Flauw
van me, want ik ben sinds Laurence Anyways om. Ook hier doet hij weer
allerlei interessants, in een heuse suspense genrefilm. Dolan was altijd
al cocky natuurlijk, maar nu is ie Hitchcocky! Begeleid door
Hermanniaans weelderige orkestmuziek dalen we af richting een Canadees
dorpje. Ergens North by Northwest, omringd door maisvelden. De macho
schurk woont daar samen met zijn moeder. Pa is allang dood (hoe?) en
broer is net overleden (hoe!?). Hij was een homoseksuele stadsjongen, en
het vriendje van Dolan. Moeder had géén idee. En alfa-b(r)oer heeft als
de Psycho een hele fantasie-wereld voor zijn geliefde mama geschapen.
Maar wat wil hij nou zélf? 'Je vindt me mooi hè', zegt hij tegen Dolan.
(Die hij trouwens bij hun eerste ontmoeting al in bed agressief heeft
besprongen.) Ja, het broeit weer aan alle kanten. Dolan focust zowaar
een keer níet op de moeder, op wat knipogen na dan. Het
koekoek-haantjesgevecht tussen de boerenzoon en de mysterieuze
buitenstaander neemt al snel Italiaans-sardonische wendingen. Tegen het
einde verliest het scenario wel wat focus. Er is geen echte catharsis,
en ook de entree van nóg een buitenstaander pakt minder spetterend uit
dan gehoopt. Maar dan houden de visuals Dolan gemakkelijk staande.
Priemend als de steel van de schep naast een eenzame boer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten