Michiel Frijda (de zoon van de
bekende psycholoog Nico) debuteerde jaren geleden met het fraaie
Ritselingen. Een modern duister sprookje over een meisje en haar vader, de houthakker. Ze woonden ergens diep in het donkere bos, waar ze enkel elkaar en de herten
hadden. Shell is een meisje van zeventien dat op de
Schotse hooglanden samen met pa een Hopperiaans tankstation runt. Shell
moet hoognodig eens uit haar schulp, en ze weet het zelf. In bad zingt
ze 'hoe haar ogen anders zijn gaan staan.' Pa ís al een onrustige
epilepticus, en met een plots zo knuffelige dochter wordt de situatie
almaar schrijnender. Eenzaamheid doet gekke dingen met je. De film zit
vol metaforen zó doorzichtig, dat ze kristalhelder prachtig worden. Elke
zeldzame bezoeker van het tankstation vertegenwoordigt een levensfase.
Zo is er een jonge man die Shell wakker komt kussen, iets wat vader
Freudiaans gezien ook wel wil. Verder zien we een gescheiden man die de pijn van vader
meevoelt, een echtpaar dat het wél gered heeft, en tot slot een moeder,
de grote afwezige in het leven van de twee pompbedienden. Net als in
Ritselingen duikt er een hert op, als een laatste fysieke trigger.
Shell voelt een film lang als een ongemakkelijke, maar gemeende omhelzing. Het
slotliedje van King Creosote maakt het met een triller af. Mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten