Had Rachel McAdams nooit eerder
op een fiets gezeten? Of stond het zadel expres te hoog afgesteld,
zodat d'r achterste onvermijdelijk de lucht insteekt? Het is een grappig
detail in een serieuze babbelfilm over de 'strijd' tegen terrorisme.
Niet dat er bommen of terroristen te zien zijn. De mensen achter de
schermen, ja, díe zijn overal. Net als de paranoia. Gunther, het hoofd
van een Duitse anti-terreur-eenheid lijkt er geen fut meer voor te
hebben. Enkel sterke drank in de koffie en cynische grappen houden 'm
heel smoezelig Europees gaande. Voor zijn laatste échte rol heeft de
acteerkolos Philip Seymour Hoffman zich een smakelijk Duits accent
aangemeten. Het gaat 'm ook moedeloos nog moeiteloos af, al vergeet hij
het toontje wel in de enige scene dat ie kwaad wordt. Daar gaat ie
tekeer tegen McAdams, die een fris en fruitige linkse advocate
speelt. Zowel de advocate als de terreur-agenten zijn 'kleine' vissers
in een spel van ondoorgrondelijke geopolitieke belangen. De trigger van
een nieuwe ronde 'sailing and spying' vormt een jonge
half-geradicaliseerde Tsjetsjeen. Sommige lijntjes lopen naar de rijke
privaat-bankier Willem Defoe. Ook hem gaat alles eigenlijk boven de pet.
En wie heeft in deze wereld dan nog wél het overzicht? Toch niet de
havik die zich door de luchtstroom van zijn eigen waarheid mee laat
voeren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten