Een Woody-film.
Van John Turturro. De oude maestro doet zelf gewoon enthousiast mee. Het
zal aan de lage verwachtingen hebben gelegen, maar eigenlijk is Fading
Gigolo niet eens zó slecht. Iets minder slecht in elk geval dan de
bespottelijke titel doet vermoeden... Minder viezig ook. Oké, het is
wel lachen met kiespijn, als Woody dingen moet roepen als 'I'm not going
to touch these kids!', en helemaal aan 't end staat ie zelfs terecht
voor een traditionele Joodse rechtbank. (Zouden we de film dan toch als
een soort boetedoening moeten lezen?) John Turturro speelt zelf de
hoofdrol als bloemist die op aandringen van pimp Woody de bloemetjes
buiten zet. Sharon Stone is gewillige klant, en mag de benen weer over
elkaar slaan. Het 'entertainment'-duo Virgil and Bongo (een veel betere
titel) verbindt hun beider harten aan een jonge Joodse weduwe met een
spleetje tussen de tanden. (Ik verwachtte elk moment een cameo van
Barbra Streisand.) Turturro versiert 'r met zogenaamde wijze
Ladino-wijsheden. Hun aanrakingen zijn stiekem best aandoenlijk. Niet
dat de film verder serieus wordt. Woody kachelt rond met een schare
black kids, die een stel orthodoxen de 'bases' van honkbal leren. 'Which
of these chosen people do you want to play with.' Een Joodse buurtwacht
houdt alles in de gaten. Zijn krulletjes lijken op snoertjes naar een
security-oortje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten