In
een film vol gefilosofeer óver conventies is het natuurlijk ironisch
dat juist een conventie voor de magische momenten zorgt. De vermenging
van 'feiten' en fictie in een toneelfilm. Tijdens het repeteren van de
teksten wordt het een paar keer aangenaam nevelig of we nu naar het
script binnen het script zitten te luisteren, of naar 'ware' emoties.
Toch voelt dat trucje dus wel erg vertrouwd. Misschien was de film zelfs
spannender geweest zonder 'stuk in stuk'. Binoche en Stewart vormen
namelijk een intrigerend duo. Binoche speelt de steractrice, Stewart de
personal assistant: het wegcijferende arthouse-begeleidingsmeisje bij
uitstek. Je voelt enerzijds Stewarts crush, anderzijds is haar macht al
snel duidelijk. Typisch genoeg – en voor mijn gevoel realistisch – is de
assistente in het dagelijkse leven veel hipsteriger. De nukkige
steractrice houdt buiten de sets allang de schijn niet meer op. Gemok óp
film is erg leuk, green screens en superhelden krijgen het voor de
kiezen. De discussies over het toneelstuk zijn een stuk minder boeiend.
Misschien is het script daarvoor teveel 'pop', en hoe dan ook te
rommelig om de gewenste lijnen goed uit te zetten. Olivier Assayas vindt
wel plaats voor Zwitsers natuurschoon én een quote van Balthasar
Gracian. Hij heeft duidelijk hard zitten blokken. Niet helemaal gelukt,
wel héél geïnspireerd, da's ook wat waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten