Echt
geen flauw idee waar de de titel van deze matte Highsmith-verfiliming
op doelt. Het lijkt me geen Ides of March-achtige klassieke referentie.
The Two Faces begint hoe dan ook wél met het ophalen van wat oude Griekse
tragedies, kuierend op het Parthenon. Ik vraag me af hoeveel van het
filmbudget moest worden ingezet om die plek toeristenvrij te krijgen.
Kennelijk moeten we geloven dat er in de jaren '60 nog niet zóveel
mensen ter plaatse waren. Oscar Isaac hosselt 'r al wel, als gids. De
Cassavetes-broeierigheid van de gesjeesde student wordt maar matig
benut. Hij is helaas pluis. Nu komt al het gevaar van een uitgebluste
Viggo Mortensen. Die is niet zonder reden ver heen van huis. Mortensen
is toch betrouwbaar in intrigerende kruitvat-rolletjes, maar hier... Het
moment nadert dat hij in mislukte Woody Allen-komedies gaat opduiken.
De con man sleept zowel eega Kirsten Dunst als de toeristengids mee in
zijn val. Het tot elkaar veroordeelde drietal kan zo nog wat andere
Griekse ansichten bezoeken. De plaatjes zijn niet onaardig, maar net als
de film wat van een ouderwets gestileerde exotische thriller krijgt,
last het scenario een 'tien dagen later in', om de finale in het fraaie
Istanboel te kunnen laten afspelen. Ik dacht: de twist is de nieuwe
catharsis, alle doden worden weer levend, en alles blijkt één groot
briljant spel. Nee dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten