Boyhood

'Technically, no elves.' Misschien was het altijd al een gedoemd plan van Linklater. Jeugdige weemoed en 'zeitgeist' vangen gaat toch beter met wat afstand. Nu heeft hij tien jaar lang in het 'nu' gedraaid, a l'improviste, zonder veel overzicht. Dat werkt bij Apted. Maar die filmde echte mensen met echte levens en verhalen. We blijven hier teveel naar ouder wordende acteurs in een constructie kijken. De eerste cuts zijn nog fraai, zoals er soms ook in je eigen leven ineens een jaar voorbij kan vliegen. Toch lukt het later nergens om in de binnenwereld van de jongen door te dringen. Heeft de hoofdrolspeler te weinig talent, of zijn er gewoon te weinig rake ideeën? De opgroeiende jongen bewijst nergens drie uur film waard te zijn. Zijn negenjarige dromen hebben nog iets lief, maar zijn latere gedachten zijn opmerkelijk saai. En waar is een écht goede vriend? Om nog te zwijgen over de neppe zus, hemeltjelief. (In de aftiteling blijkt ze een Linklater...) Alsof al die familie-ellende geen band zou smeden! Het zegt veel dat juist de volwassenen en hun (agressieve) fratsen Boyhood moeten redden. Patrica Arquette maakt de film nog enigszins de moeite waard. Zozeer zelfs dat de film beter Motherhood had kunnen heten. Haar battle om wat van d'r leven te maken gaat van hobbel naar hobbel. Haar krachten worden zwakten en omgekeerd. Zo ben je jong, knap en ongedurig, maar een opleiding, een zwik aan kapsels én foute echtgenoten later, en je bent weer alleen. Je zou haast vergeten dat ze een zoon had...