Twee
uur een sof. Daarmee doe ik de film tekort, maar ik had een
afwijkendere film verwacht van Steve McQueen. Dit is zo'n verhaal waar
Oprah Winrey's boekenclub blij van wordt, dichtgetimmerd met
Zimmer-pathos bovendien. Zweepslag na zweepslag daalt neer op kapotte
ruggen. Ernaar kijken wordt een soort Passion of the Christ. Een
openbare en algemene boetedoening. Het hoofdpersonage verdiende beter.
Solomon Northup (Chiwetel Ejiofor) was namelijk een héle vroege upper
class self-made Afro-American. Hoe zouden hij en de omgeving dat hebben
beleefd? Helaas, na een intrigerende kidnap-episode zitten we dus al
snel op de plantation. Daar heersen de opposities. Haast nergens leren
we het leven van de slaven onderling kennen, zij mogen alleen samen
zingen. Het is wit tegen zwart – niet best geacteerd – en in gezwollen
theatrale taal bovendien. De laffe en daardoor interessantere slaveneigenaar
Benedict Cumberbatch wordt snel ingeruild voor zijn saaie collega
Michael Fassbender. En dat terwijl Cumberbatch de harde kern subtiel samenvat:
'You are an exceptional nigger, Platt. But I fear no good will come of
it.' De zwarte Amerikaan mág niet excelleren. Steve McQueen zelf draagt
één echt typerend fysieke scene bij, wanneer Northup een koorddansact
aan een touw uitvoert. Daar knijpt de film ook mijn keel dicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten