Still The Water heeft alles van een volwassen
live action Miyazaki. Al na een paar minuten volgt er een schattige
fietstochtje door het wuivende groen. Als azijnpisser zou ik kunnen gaan
mopperen dat Kawase hier een wel érg vertrouwde versie van
arthouse-Japan presenteert. Symbolisch geknipt voor Westerse
onthaasting. Even wegdromen in die cyclische tijdsopvatting, de cultuur
vol immaterieel erfgoed (al die oude rituelen) en een heerlijk stoïcijns
besef van de nederigheid van de mens. Jaloersmakend vredig. Sterven doe
je zó. Toch begon het gebrek aan weerhaakjes me dus wat te ergeren. De
geit mag dan bloederig sterven, de kool wordt culinair tiptop
klaargemaakt. Het ruime sop, dáár wordt de film spannend. De zee als
metafoor voor het ongeremde, de controle loslaten. Een jongen woont al
een tijdje op het eiland, maar is nog altijd niet gaan surfen. De pa is
verbaasd. 'Hij vindt 't te plakkerig...' De schoolvriendin is het op
haar eigen manier eens. Ook die zee wil de jongen echter nog niet
bevaren. De dilemma's van het opgroeien, de start van de creatie van
nieuw leven, ingebed in een verhaal over afscheid nemen. Zodra het goed
botst, wordt het mooi. De jongen in de grote stad Tokyo, met pa. En
thuis de confrontatie met moeder. Even krijgt het traditionalisme
weerhaakjes. Botte en naakte eerlijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten