'All
my optimism was an illusion.' Niet dat er inmiddels nog van veel optimisme sprake
is bij een nieuwe Woody Allen-film. Zelfs de titels krijgen nu wat van
Bouqetreeks-deeltjes. Desondanks blijft de intiteling een perfect
geconditioneerd Pavlov-momentje voor de cinefiel. Jazz-deuntje plus Jack
Rollins (als co-executive producer, waar gaat dat eindigen). Hey ho,
let's go! Even wordt de indruk gewekt dat Woody dit keer in Berlijn gaat
filmen, maar al snel zakt de cast af naar Zuid-Frankrijk. Dat past ook
beter bij het rijke pensionado-sfeertje. Het twenties-set design beperkt
zich tot één ouderwetse rode auto, en een paar goedkope pakkies. Het
scenario is even gemakzuchtig. Magic in the Moonlight moet het hebben
van de ervaren acteurs, die allemaal aanstekelijk hun best doen voor de
oude maestro. Colin Firth speelt alsof hij nog altijd wat te bewijzen
heeft. Hij begint in Chinees kostuum (als beroemde goochelaar) en wordt
dan uitgenodigd om Frankrijk een 'medium' te ontmaskeren. Emma Stone had
vast net een druk feestweekje achter de rug. Ze oogt (voor een
Hollywood-filmster) niet bepaald fris, met zelfs een zweem van wallen
onder d'r ogen. Het maakt haar rol aandoenlijk. Het gebekvecht met de
pompeuze rationalist Firth – 'My genius must be factored in' – is
amusant, maar de conclusie te zoetig. Waar zijn Woody's duistere kantjes
eigenlijk gebleven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten