Maps to the Stars

'Totally menopause!'. Niets zo belangrijk als jeugdigheid in de droomfabriek. Hollywoods eerste vereiste is een jong lichaam. Als je er geen hébt, moet je je in elk geval maar doen alsof. Vandaar dat iedereen zich als prinsjes en prinsesjes gedraagt. De echte kids doen op hun beurt dan weer als doorgeslagen volwassenen. Zo verkrijgt Maps to the Stars vanzelf de gezochte schizofrenie, die me wat aan Miranda July's Me and You and Everyone We Know deed denken. Het zal de hipsterigheid van deze wereld zijn. Tegelijkertijd heeft de Hollywood-setting onvermijdelijk ook trekjes van de showbiz-nachtmerries van David Lynch. Zou Cronenberg aan transcendental meditation zijn gaan doen? (Of deed ie dat altijd al?) Heel ingenieus wordt het scenario helaas niet. Via Jungiaanse therapieën (John Cusack is lekker op dreef) zitten we al snel in een Griekse tragedie. Dubieuze kinderspelletjes, door de omgeving eerder uitgelokt dan afgeremd. Absolute ster van de show is de onbekende Evan Bird. De mannelijke variant van het Playstation-reclame-meisje. Gigantisch vroegrijp hoofd, iel jongenslijfje. De gespletenheid in één lichaam verenigt. Zijn dubbelspel met geflipt zusje Mia Wasikowska is smakelijk en spannend. Daarbij zijn uitgerangeerde volwassenen als Julianne Moore slechts vermoeiende aangevers. 'Hey! Mention me, when you talk!'