'Ik
voel me als een suikerklontje op de bodem van een glas.' Verrassende
Franse arthouse-film. Het begin is haast Aziatisch rustig. We dwarrelen
langs forenzen. Flarden van gedachten die weer snel vervliegen. Na een
tijdje focust de film op twee mensen. Een Amerikaanse zakenman, en een
jong Frans kamermeisje. Vooral het Henin-achtige meisje steelt meteen
harten. Mopperend op pa, gesjeesd van de 'fac', nu sappelend in een duur
hotel. De repetitieve handelingen van een schoonmaakster. Het vleugje
DSK-gevaar. De geheimen van de net nog gebruikte kamers. (Soms
gekuist terwijl de gast even sigaretten haalt.) De Amerikaan is in het
hotel te gast voor een snelle businessdeal. 's Nachts breekt het zweet
'm uit. Een Obama-achtige portier geeft hem een siggie, en de zakenman
neemt een besluit. Ineens horen we na het magische eerste half uur een
non-diegetische voice-over. Duidelijk een late toevoeging, alsof we de
crisis in alle stilte niet zouden snappen. Een spijtige keuze, die een
mindere melodramatische fase aankondigt. Gelukkig hervindt Pascale Ferrane (bekend van Lady Chatterley) de lichte touch. En hoe! Wat een
Saromagische wending. (En een Batman-grap als bonus.) Het slot is weer wel
wat zoetjes en onevenwichtig. Wat was er nu meer eigen aan een
transformatie dan vergeten wie je was?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten