Ricordare. Italianen zijn al vanaf de
klassieke oudheid goed in die commemoratie. Anni Felici is een
filmmonumentje voor de malle seventies, en een film die puur op haar
Italiaansheid overleeft. De nostalgie-vibe werkt daar altijd, het land
heeft gewoon een ingebakken Instagram-filter. Dan maakt het dus minder
uit dat het acteren van Nederlands niveau is, en het scenario rommelig.
De voice-over babbelt over zijn jeugd, maar het plotje gaat eigenlijk
vooral over de relatie van zijn ouders. En hoe goed hij als observator
ook is, dat voelt toch vreemd. Babbel over je eigen meisjes jongen! Pa
en ma worden gespeeld door chique parfumreclame-achtige knappe mensen.
Pa is kunstenaar, die 'het conceptuele' in de bol denkt te hebben. De
referenties aan Manzoni zijn cool, maar zijn eigen werk is 'naakt om het
naakte'. Mooi is dat hij dit ook te horen krijgt, niet alleen van een
smoezelige kunstcriticus, maar ook van zijn heerlijk strenge moeder, een
abstracte kunstfeeks. Ondertussen heeft eega moeite met pa's
'modellen', en zoekt ze het zelf in een andere uitlaatklep van de
zeitgeist. De feministen. Regisseur Luchetti heeft duidelijk meer met kunsten dan kutten. Het mooiste momentje is dan ook meta, en bewijst de kracht
van beeld. Super 8-filmpjes onthullen onbedoeld veel. Anni Felici zelf
doet dat nergens, maar kabbelt absoluut aangenaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten