Violette
Leduc. Wie kent ze nog? Eén boekje hebben ze nog van haar in de lokale
bieb. Niet eens in vertaling. In deze biopic kon ik dus zonder problemen
een tijdje denken dat haar personage een fictieve creatie was, om zo
heel galant wat over Simone de Beauvoir te kunnen zeggen. Die is níet
vergeten, hoe vaak men haar ook vroeg: 'Que pense Sartre?'. Leduc en De
Beauvoir deelden een bijzondere vriendschap. Terwijl De Beauvoir aan
haar klassiekers werkt, wordt ze bewonderd door Violette. Een vrouw met
een hoop drama en liefde in d'r kop, en een hoop bijzondere verhalen te
vertellen. Van die verhalen zien we slechts suggesties, zoals in de
openingssequentie. Schuilend op het platteland tijdens WWII. En later op
de naoorlogse zwarte markt. De sjofele fifties. Tijd van sjacheraars en
dromers. Violette is beide. Veel biopics willen nogal eens episodisch
worden, maar regisseur Provost houdt een klare, zuivere lijn vast. Elke
gebeurtenis volgt logisch uit de vorige. En met elke stap in het
schrijversleven daalt Violette af in haar eigen psyche, haar eigen pijn.
Daarbij aangemoedigd door de strenge, maar ook indrukwekkend
kordate De Beauvoir. Het spel van zowel de grootse Emanuelle DeVos (als
Violette) en de Femke Halsema-achtige spitse Sandrine Kiberlain (als
Simone) is intens en intiem. Vanzelfsprekend is dit een film over
gender, en hoe die scherpe grenzen te durven doorbreken. Een knappe
evenwichtsact.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten