'My cunt went numb!' Mooizo. De film wordt er prompt een stuk beter van... Duisterder vooral.
Ik denk dat deel 1 ook wel tot een half uurtje gecomprimeerd had kunnen
worden. Met het tweede deel erbij opgeteld zit je dan op een acceptabele 150
minuten. In dit tweede deel beginnen de problemen dus goed. En op alle
vlakken. De nymfo wordt ouder, de kicks minder. De onderbrekingen van
Stellan Skarsgard hinderlijker. 'I think this is one of your weakest
digressions.' (Von Trier weet écht wel dat ie bezig is de kijker te
zuigen.) Het wringende script gaat schuren. Nymphomaniac gaat niet meer
over lust, maar over geweld en manie. En zodra de film daar niet meer
met komische of softpornografische intermezzi omheen draait, wordt het
beter. Gainsbourg meldt zich bij een sm-meester, die wél een soft
puppy-hoofd heeft. Kamerspelletjes als het begin van de catharsis. Weg
met de therapie! (Het dédain van Von Trier voor praatgroepen is
overduidelijk.) In een tweeluik dat alle vormen van seksualiteit afvinkt
is het taboe-onderwerp het klapstuk. De pedofiel, of beter, de geheime
fantasie. Daar smelten provocatie, sensualiteit en depressieve
duisternis samen voor intense cinema. Daarna is het wel gedaan. De
lesbische liefde is aanstellerij met het La Vie d'Adele-meisje. En het
einde weliswaar briljant, maar toch meer iets voor een korte komedie. Size matters, Lars.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten