China
zit in de decadente vroegkapitalistische fase. Eten of gegeten worden.
Schieten of geschoten worden. De elite regeert zonder zich om anderen te
bekommeren. Het is de ideale setting voor een... Tarantino-film!? Het
eerste segment van deze multi-story van Jia Zhangke neigt sterk naar
grindhouse. De Chinese versie van Falling Down, zeg maar. Don Quichot
tegen de powers that be. De body count loopt razendsnel op, terwijl de
Kaurismaki-humor uit de lijken sijpelt. Enkel een paard mag ontkomen.
(Het beest bedankt met een hoofdknikje.) Het tweede segment bevat het
beste personage. Een jongen met een Chicago Bulls-mutsje doolt per
brommer door het Chinese land. Hij droomt van Birma. 'Wat ga je daar dan
doen?' vraagt zijn ex-vrouw. 'Een nieuw pistool kopen.' Nihilisme zo
plat als een kerel die van een flat springt... Net als de maalstroom aan
bloederige ellende wat gaat vervelen, maakt Zhangke alsnog een uitstapje
naar meer standaard arthouse-terrein. Jongeren en de liefde, te midden
van vervelende fabrieken en... bordelen. In dat segment begint een fraai
motief duidelijk te worden. De plastificering van het oude China. De
theatershows reizen nog rond, de waarzeggers zijn er nog, maar eigenlijk
is het allemaal één uitgebluste grote re-enactment. De sexy meisjes in
Rode Leger-outfits in the 'Golden Age' zijn zo zowel hoogtepunt als
dieptepunt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten